Glasvezel….

…. hadden we in Ray-sur-Saône nog niet, maar in Nîmes al wel. Breedband-internet dus, en dat is in deze digitale tijden steeds onmisbaarder. Dus toen wij in November moesten besluiten of we wél of niet naar Barjac zouden verhuizen, hing dat besluit voor een groot deel af van de vraag of ook het huis in Barjac op het glasvezelnet aangesloten was, of kon worden.

Gelukkig was dat, volgens Orange, onze provider, het geval. Er werd dus een datum geprikt waarop de omschakeling van Nîmes naar Barjac uitgevoerd moest worden, en in de wetenschap dat de internetsnelheid hoogstens drie of vier dagen wat behelpen zou zijn verhuisden wij.

De techneut die de aansluiting kwam regelen keek even naar boven, en in de richting van de stad, en naar de drie of vier telefoonpalen langs ons weggetje, en zei toen: “Onmogelijk!” Toen pas werd ons meegedeeld, dat er al eerder problemen waren geweest met het aansluiten van het betreffende huis (én de buren) en dat die problemen vrijwel onoplosbaar waren. Verstopte kabelbuizen, gebrek aan bevestigingsmogelijkheden, ruzies tussen de betrokken beheerders, twijfel aan de afstand tot het dichtstbijzijnde knooppunt, het waren slechts enkele van de bezwaren die werden opgesomd. Maar ja, Orange had TOEGEZEGD dat ze ons zouden kunnen aansluiten (en gelukkig hadden we de berichten daarover opgeslagen).

Lang verhaal kort: na 202 dagen behelpen met 3, 4 en 5 G mobiel internet (natuurlijk mét databeperking, want je krijgt wel de data-box beschikbaar, maar NIET de ongelimiteerde hoeveelheid data die bij fiber hoort) en na ZEVEN afspraken (deels vergeefs) met techneuten van Orange en Sogetrel (hun kabel-boer) werd dan uiteindelijk op 12 juni een rol met 3 kilometer glasvezelkabel erop uitgerold tussen het dorp en ons huis. Vreemd genoeg waren ineens alle bezwaren die er eerder waren als sneeuw voor de zon verdwenen (misschien heeft dát gelegen aan de fikse fooi die we hebben beloofd als de aansluiting zou lukken?). En dus gaat er nu een verbinding vanuit een van de putten in de straat naar het dorp (600 meter bij ons vandaan) onder de Route Départementale door, dan naar boven in een betonnen pyloon van het energiebedrijf (6 maanden eerder nog als “onmogelijk” beschreven) en vandaar naar 3 houten telefoonpalen (eveneens deels kapot, maar ja) en dan naar de gevel van het voormalige fabrieksgebouw naast ons (alweer: voorheen “niet toegestaan”) en dan naar de ingang van de kabelbuis die van onze poort naar ons huis gaat, om tenslotte binnen te komen door een gaatje in de buitenmuur. Binnen, in onze hal, is het aansluitpunt op de muur gemonteerd en toen kon de glasvezel-box worden aangesloten. En ja hoor, 500 Mb Internet!

Na alle gedoe en bezwaren van de techneuten, voor wie niks kon en alles moeilijk was, hadden wij al besloten om voor de binnen-verbindingen geen ingewikkeldheden te gaan uithalen en daarvoor een aantal “Mesh” apparaten te plaatsen, die met wifi voor het correct verdelen van de signalen zorgen. Na enig uitzoeken werkte dat, en dus hebben we nu overal in huis de beschikking over snel, onbeperkt en stabiel Internet.

Maar voor wie nog geen glasvezel heeft: wees niet verbijsterd als de provider van alles belooft maar weinig nakomt: wij vrezen dat de werkelijkheid van Orange (dus wat in hun gegevensbestanden staat) en de echter werkelijkheid behoorlijk van elkaar verschillen. En dan wreekt de onmogelijkheid zich om op een normale manier met Orange te communiceren (wachttijden van tientallen minuten bij iedere keer bellen, volkomen onwetendheid van het grootste deel van het personeel en de onwil om ook als dat nodig blijkt af te wijken van hun interne protocollen, tot in het absurde): als “boomer” vraag je je dan af hoe zo’n bedrijf in Godsnaam nog kan bestaan?

Hoe het ook zij: tussen de 200 en 500 Mb is nu overal in huis én tuin beschikbaar. Eindelijk! Laat de enthousiaste reactie dus vrijelijk toestromen, en app en bel video zo vaak je wil.