Stukkie rijen….

…. voor een consult bij een hooggespecialiseerde arts is – zeker in het licht van het vorige verhaaltje – natuurlijk niet zo erg. Vanaf de dag dat we in Barjac zijn komen wonen moesten we zelfs voor de vorige huisarts al 30, 35 minuten rijden, omdat Barjac tijdelijk zonder praktijk zat. We konden alleen in Saint-Laurent-la-Vernède terecht. In plaats daarvan zijn we, een jaar lang, naar onze goede vriend “Dokter Bernard” gereden, ook 25 minuten rijden, maar gezelliger en met véél kortere wachttijden! Bernard is een Nederlander die zo waar hier in de streek is begonnen als huisarts, en over wie óók zijn Franse patiënten héél tevreden blijken.

Intussen is er ook hier in Barjac een nieuwe huisarts, zodat we weer de luxe hebben van zorg op 5 minuten rijden van ons huis. En óók nog een sympathieke en grondige arts! Tot zo ver hebben we het dus goed getroffen.

Bij Neurochirurgie (de afdeling waardoor mijn “neurinoom” in de gaten gehouden wordt) is het een heel ander verhaal. Voor mijn (jaarlijkse) hersen-MRI kan ik nog in het ziekenhuis van Nîmes terecht (65 minuten rijden, dus twee uur en een kwartier heen en weer), maar voor afspraken met de “dienstdoende” neurochirurg moet ik naar Marseille (2,5 uur rijden ALS HET MEEZIT). Dagwerk, dus. We hebben er zelfs een keer een hotelovernachting aan gekoppeld.

Nou is neurochirurgie natuurlijk geen alledaagse vorm van gezondheidszorg; en zoals je ook in andere landen soms ver weg moet voor die super-gespecialiseerde zorg (in Nederland b.v. naar Groningen of naar Nijmegen) is een concentratie van specialismen alleen maar goed. En dat ik naar Marseille zou moeten als men op zekere dag (hopelijk in de VERRE toekomst) besluit het “gamma-knife” op mijn neurinoom los te laten, daar kan ik in komen. Maar omdat het al een paar keer is voorgekomen dat ik enkel voor een updategesprek naar Marseille werd geroepen en het hele uiteindelijke consult neerkwam op een gesprek van 3 minuten, dat even goed via een e-mail had kunnen worden afgewikkeld, ben ik maar eens gaan vragen of er ook video-consulten of telefonische consulten mogelijk waren, of andere oplossingen?

De zelfs over de telefoon hoorbare verontwaardiging sprak boekdelen: NATUURLIJK kon de neurochirurg er ONMOGELIJK aan beginnen om patiënten per telefoon te woord te staan! Stel je voor: zoiets kan bij een “doodgewone” huisarts (de minachting droop door de telefoon!), maar UITERAARD niet bij iemand zó hoog opgeleid als een neurochirurg!

Geduldig probeerde ik uit te leggen dat de laatste drie gesprekken met de dokter neerkwamen op de korte mededeling dat mijn neurinoom niet of bijna niet gegroeid was. En dat de dokter zélf verwachtte, dat dat ook op de eerstvolgende MRI het geval zou blijken. En dus zouden mijn drie auto-uren heen (en drie terug) een wel ERG lange reis vergen vergeleken met de boodschap. En dat in tijden waarin gestreefd wordt naar MINDER rijden en naar patiëntvriendelijker zorg? Zelfs voor de dokter zélf leek mij een teleconsult wel zo efficiënt.

Natuurlijk ving ik bot. Ook mijn verzoek om mijn vraag dan toch tenminste aan de dokter zelf voor te leggen stuitte op een resoluut “Non”! Onze bovenvermelde nieuwe huisarts – die in België is opgeleid en die dus met vergelijkbare buitenlandse ogen naar de Franse zorg kijkt als wij – verzucht dan ook bij menige gelegenheid dat het niet ontbrekende artsen of middelen zijn die het probleem vormen, maar de volkomen absurd georganiseerde toegang tot de zorg. Met haar Belgische aanpak stuurt ze recepten en documenten dan ook gewoon online toe. Leve de efficiency.

Je hebt tot een behandelend arts vaak een wat ongewone en ongelijke verhouding: je wil immers optimaal behandeld worden en dus ben je geneigd met alles dat wordt voorgesteld in te stemmen. Dat doe ik dus ook deze komende keer, en dus rij ik op 10 februari naar Nîmes heen en weer voor het maken van de MRI, op 27 februari naar Marseille heen en weer voor de “nabespreking” daarvan, vervolgens op 2 April nogmaals naar Nîmes voor een consult met de ANDERE neuroloog, en daarna is het afwachten wat men nog meer wil. Ruim TIEN uur rijden in totaal….

O, ja, en dat is niet alles: voor aanverwante onderzoeken reed ik op 5 november j.l. naar de cardioloog in Arles (1 uur en 50 minuten enkele reis), en ben ik daarvóór al drie keer heen en weer naar de regionale kliniek in Alès gereden (zes rij-uren in totaal). Gelukkig rijden wij elektrisch, anders zou de CO2-footprint van de gezondheidszorg haast hoger worden dan voor een hoogbejaarde als ik te rechtvaardigen valt. Toch?

Wilt U dus in Nederland niet meer zo mopperen als U een keer naar Leiden of Eindhoven of zelfs Maastricht of Groningen moet voor zorg? Wij rijden alleen al voor één doodgewoon periodiek tandartsbezoek meer dan DUIZEND kilometer!