Twee jaar lang hadden we véél te veel tijd (in de lock-downs) véél te weinig aanspraak (idem) en totaal geen behoefte aan een agenda (want de weken bleven tóch altijd leeg). Sinds een paar weken is dat nogal veranderd: plotseling moet iedere afspraak gepland en ingepast worden, plotseling worden we suf gebeld en suf gezeurd door van alles en iedereen, en als we ’s avonds op de bank neer vallen zijn we bekaf! Wat is er toch gebeurd?
Wel, zullen we het een samenloop van omstandigheden noemen? We zijn sinds 18 april opvangadres voor vluchtelingen, we hebben twee jaar geleden een offerte aangevraagd voor de verbouwing van ons dak, we adverteren al een paar jaar los-vast met de verkoop van ons domein, we moeten af en toe voor controles, onderzoek en kleine behandelingen naar de dokter, en er zijn nog wel een paar van die af en toe opdoemende verplichtingen. Wat wil nu het geval: op het moment dat onze beide vriendenhuisjes vol lopen met lieve, deels fragile mensen, kondigt NATUURLIJK de aannemer aan dat hij morgen kan beginnen aan het dak, laat een vriendin van Peter weten dat ze onderweg is naar ons, meldt de burgemeester dat hij met een reporter in zijn kielzog voor de deur staat en valt, tegelijkertijd, mijn e-mail, mijn bank-app én de t.v.-schotel uit.
Wat een zootje! In plaats van lekker-op-de-bank sta ik met in één hand een mobieltje, in de andere de afstandsbediening van de schotel, en met een halve vinger op de agenda-app te kijken waar er nog ergens drie seconden vrij zijn voor nóg een afspraak, voor nóg een verplichting, voor nóg een klus die per se vóór alle andere klussen af moet zijn. Even later zit ik, bellend boven het lawaai van het motortje uit, op de grasmaaier te appen met de bank waar mijn code blijft, met de préfecture waarom er niet voorzien is in mogelijkheden om een Oekraïense auto verzekerd te krijgen, en met twee – gelukkig niet zeurende – Oekraïners over iets dat ‘even’ gedaan moet worden. Écht een zootje, dus.
Vroeger, toen ik nog jonger was – ja ik heb het nu echt over héél lang geleden – kon ik alles wat er in een week op mijn bord lag uit het hoofd onthouden. Nu moet ik, als ik ergens mee bezig ben, oppassen dat ik niet vergeet wáármee als ik tussendoor gebeld word! Waarna ik, als het me weer te binnen schiet, kwijt ben waar het telefoontje over gegaan was.
Erg? Nee, de dagen lopen weer ouderwets vol, de verlatenheid van het Domaine-du-Bac-in-lockdown is vervangen door een soms gezellige, rommelige levendigheid en bovendien merk ik dat het me goed doet dat Peter en ik ons in méér dan één opzicht nuttig kunnen maken.
Maar wat godvergeten tragisch dat het allemaal is omdat een kopie van Adolf Hitler, in de persoon van Wladimir Poetin, heeft gemeend de levens – en het geluk – van bijna 45 miljoen mensen overhoop te moeten gooien. En dat de wereld dat heeft laten gebeuren, en nog steeds laat gebeuren. En dat hij door 145 miljoen Russen vóór te liegen nog steun krijgt ook.
Tot nu toe zijn hier alléén onze arme Oekraïners de dupe van, maar je moet nogal simpel zijn om te denken dat dat zo blijft. De voedsel-, energie- en grondstoffenproblemen gaan de hele wereld raken (en natuurlijk de armen weer véél meer dan de rijken) en persoonlijk denk ik dat ná Oekraïne de volgende buurlanden van Rusland aan de beurt zijn!
Midden tussen al dat gepieker en geregel drukt Nathaliia, die zit te rusten op de bank, op een beeldschermknop van onze Franse televisie, waarvan ze niks verstaat en ook niks kan lezen. Maar het beweegt en dus verdrijft het de verveling. Dat er op de knop (in het Frans) staat dat die voor een “abonnement op Gay Adult Video” is weet ze niet. Dat Orange, in zo’n geval, geen mogelijkheden heeft om zonder enorm gedoe een dergelijk abonnement ongedaan te maken, dat weten WIJ dan weer niet. En dus waren we bijna geabonneerd op een eindeloze reeks “homosuele” pornofilms. Ik denk niet dat Petro’s pacemaker het zou hebben uitgehouden…
Als Liana aan haar schoonmoeder uitlegt wat er gebeurd is, moet ik mij haasten om haar óók te laten vertalen dat het niet erg is, want het lieve oude mensje was haast in tranen en zat schuldbewust in het Oekraïens excuses te mompelen. Pas als ik haar deelgenoot maak van mijn verontwaardiging over de onbenullige taalarmoede van een bedrijf als Orange – hetzelfde bedrijf dat er niet in slaagt mijn mail te verzenden – is ze een beetje gerustgesteld.
En, meneer Poetin. Dat paleisje van U, daar heeft U misschien ook wel schotel-T.V.? Valt die ook wel eens uit? Of bouncet Uw mail er wel eens? Zodat U eventjes géén contact meer hebt met Uw adjudanten en ondergeschikten? Vast niet, en al zou het wél gebeuren dan knipt Uw met Uw opgeblazen vingertjes en het is weer voor elkaar. Nathaliia hééft die luxe niet: die kan zich alleen maar rot voelen omdat een verkeerd ingedrukt knopje gedoe heeft opgeleverd. Het is het verschil tussen Nathaliia en U: menselijkheid, beschaving, empathie. U zou zelfs over het indrukken van dat ene, catastrofale knopje nog geen gewetenswroeging hebben.
Wat een zootje…
