…..is wat staatshoofden als argument geven om Poetin zijn verschrikkelijke gang te laten gaan. Nou, ik heb slecht nieuws voor die staatshoofden: we ZIJN al in die oorlog getrokken! Niet omdat het Westen zich te gemakkelijk heeft laten verleiden tot wapengekletter, maar omdat de brute agressie tegen een soevereine staat en de mensenrechtenschendingen die daarbij zijn gepleegd niet getolereerd kunnen worden. Omdat die voorzichtigheid, als die in 1940-1945 was toegepast, betekend zou hebben dat de wereld Hitler zijn gang had laten gaan en de Nazi’s die wereld zouden hebben beheerst. IK zou er in dat geval niet meer geweest zijn, mijn Joodse vriendin Bea evenmin, en ook veel van mijn linkse, communistische, ‘ontaarde’ en anderszins antifascistische vrienden en kennissen niet.
Ik ben tegen de doodstraf. Maar de enige uitzondering daarop zou ik met genoegen maken voor plegers van misdaden tegen de menselijkheid. Ik vind eigenlijk dat mensen geen mensen mogen doden, maar zijn zulke plegers nog wel mensen? In mijn ogen niet: om mens te zijn moet men over een beetje empathie beschikken, al is het nog zo weinig. En wie duizenden bommen en raketten laat neerregenen op onschuldige mensen hééft geen empathie.
Vandaag maken ‘onze’ Oekraïners een dagtochtje naar Parijs, gebruik makend van de mogelijkheid die de spoorwegen aan Oekraïense staatsburgers bieden om gratis per trein te reizen. Omdat de verveling – ver van huis en weg bij hun eigen leven – hun grootste vijand is, is het goed dat deze mogelijkheid er is. Eén van hen, Nataliia, is omdat ze slecht ter been en ziekelijk is, achter gebleven. Niet omdat ze Parijs niet zou willen zien, maar omdat haar empathisch vermogen haar heeft ingegeven dat ze de andere vier niet wil hinderen bij hun snelle wandeling door de hoofdstad. Zo zijn MENSEN. Ik ben er even bij gaan zitten terwijl zij, trots op de aan haar geleende vishengel en de pet van de plaatselijke visvereniging op het hoofd, genoot van de rust en de stilte aan de rivier.
Ze zit hier, omdat een akelige megalomaan met waanideeën heeft gemeend haar te moeten verjagen uit haar geboorteland. En zoals zij zitten er momenteel dik zes miljoen mensen ergens waar ze niet willen zijn. Veelal bij wildvreemden, en in Nataliia’s geval zelfs in een vreemd land waarvan ze de taal niet meester is. Met handen en voeten communicerend vraag ik, die een hekel aan vissen heeft, haar “of ze willen bijten”. Het handen-en-voeten-antwoord is duidelijk: niet echt, maar dat is niet erg. Haar lieve, berustende glimlach laat zien dat de dankbaarheid voor de te leen gekregen hengels en de club-pet het al lang heeft gewonnen van haar wanhoop en verdriet.
Met vochtige ogen laat ik haar alleen met haar hengel en haar pet. Hoe lang zal ze nog moeten wachten voor ze weer met haar eigen hengel op haar eigen visstekje zit? Ik durf het niet te voorspellen, maar iedere dag dat het éérder kan is meegenomen. Goede vangst, Nataliia!
Jullie hebben de reactie van Klara al gekregen. Zelf kan ik me de revolte in Hongarije nog goed herinneren mede doordat op dat moment bij mijn vader de angsten uit de WO2 weer boven kwamen waarin hij ook opgepakt was en weggevoerd naar Duitsland waarna toen hij onder een spoorwagon weer terug kwam we met z’n allen onder moesten duiken, iedereen ergens anders. Ik was te jong om dat te kunnen herinneren maar de angst er voor heb ik wel meegekregen van mijn ouders en ook hoe belangrijk vrijheid is en respect voor de ander en de natuur. Daar ben ik mijn ouders erg dankbaar voor zodat deze onzinnige oorlog door Putin veroorzaakt mij heftig beroerd en kwaad maakt.
Volmaakte waanzin.