Precies veertig jaar….

…. geleden was het 21 maart 1981

Op zaterdag 21 maart 1981 zat ik nietsvermoedend met iemand – ik weet niet eens meer wie – te praten in bar “Le Shako”, toen iemand, die achter me was komen staan, mijn gesprek in de rede viel met een nogal schamper: “Nou, jouw haar mag wel weer eens geknipt worden, vind je niet?”

Ik heb enigszins verstoord geantwoord: “Als je je eraan stoort, doe er dan wat aan!” om vervolgens gewaar te worden, dat er inderdaad grote lokken van mijn woeste haardos werden afgeknipt: die iemand was af en toe thuis-kapper en had zijn schaar bij zich! Natuurlijk laat je je dan niet kennen: ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, en dus werd daar in de kroeg mijn haar – dat tot aan de ellenbogen reikte – tot groot vermaak van alle aanwezigen ingekort tot een ‘korte kop’.

Diezelfde nacht ben ik met de ‘kapper’ in bed beland. Zo begon het dus. Hij is al gauw mijn beste boezemvriend geworden, waar het eerst nog bij bleef omdat we allebei toen nog een vaste man hadden. Gelukkig gingen die vaste mannen er na niet al te lange tijd vandoor. Begin  1986 hebben we vastgesteld, dat het leven mét elkaar leuker was dan zonder. En dat is nooit meer veranderd.

Dus op zondag 21 maart 2021 ken ik de belangrijkste man van mijn leven precies veertig jaar. Dank je wel, Peter Leunis Feenstra, voor veertig verrukkelijke jaren. Dank je wel dat je me al die tijd hebt gesteund, gezelschap hebt gehouden, getroost, verzorgd als het nodig was, en meer. Dank je wel dat je vanaf de jaren negentig samen met mij hebt gewerkt, ondernomen, uitgevonden en opgebouwd, zodat we nu in goeden doen onze gouden jaren kunnen beleven. Dank je wel dat je, samen wonend, samen werkend en samen slapend, al die tijd mijn grillige karakter hebt willen nemen voor wat het is. Dank je wel dat je gebleven bent ondanks mijn burn-out en jouw depressies, ondanks mijn – en jouw – verliefdheden op anderen, ondanks de ontberingen die soms met ons werk samenhingen, ondanks het vaak uitputtende van het samen ondernemen, ondanks de stress van een eigen bedrijf. Dank je wel dat je na de moeilijke tijd van je leukemie weer bent opgeveerd, en dank je voor het feit, dat je de moed niet opgegeven hebt, zodat je er – gelukkig – zes jaar na de diagnose nog altijd bent. Dank je wel voor je humor, je liefde, je intimiteit en je veertien of vijftien nachtzoenen iedere avond, al meer dan 12.000 dagen. Dank je wel voor je gezelschap. Dank je wel voor 40 jaar mijn haar knippen. Dank je wel voor 40 jaar geluk…

“Wil je met me trouwen?” hoef ik niet meer te vragen, want dat hebben we, op twee verloren momenten in 1999 en in 2007, al twee keer gedaan. Díe twee data vergeten we steeds, ieder jaar opnieuw. Maar die 21^ste maart 1981 zal voor mij altijd de dag blijven, waarop alles anders werd. En beter! Dank je wel, mijn lieve man!