Sukkelen….

…. is het de laatste tijd wel een beetje geweest met de gezondheid. Nadat – drie jaar geleden alweer – voor het eerst werd gerept over het “neurinoom” (het kleine tumortje tussen de hersenschors en de gehoorzenuw) zijn we alweer DRIE MRI’s van mijn hoofd verder, waaruit vooral bleek dat het neurinoom niet bijzonder hard groeit (en da’s goed nieuws). Wat méér zorgen baarde was de herhaaldelijke vermelding van het risico op een hydrocephalie (vrij vertaald: een waterhoofd) die heel vervelende consequenties kan hebben: loopproblemen, geheugenstoornissen, incontinentie. Maar na VIER consulten met uitsluitend vage uitleg was de laatste conclusie ineens: er is niet veel wat op zo’n hydrocephalie wijst, eigenlijk. Terug bij af, dus en op naar de volgende MRI.

Ondertussen deden ook een paar van de ANDERE “vaste” kwalen zich weer gelden: mijn onderhoudsdosis schildklierhormoon (nodig sinds ze die klier er in 2019 hebben uitgehaald) heeft soms de neiging erg uit de pas te gaan lopen, vooral als het lichaamsgewicht wijzigt! En omdat mijn huisarts had geadviseerd weer eens wat kilo’s weg te werken, ging het dus kort daarna weer fout met de meetwaarde van dat hormoon: véél te laag (wat betekent dat de dosis véél te hoog is). Somberheid, spierslapte, vermoeidheid, prikkende ogen, wazige vlekken, kortom het hele scala aan verschijnselen van te veel schildklierhormoon deed zich voor. Gelukkig begin ik de meeste van die verschijnselen te herkennen – nadat ze zich al herhaalde malen eerder hebben voorgedaan – en was ik er dit keer snel bij met een bloedtest en de bijbehorende aanpassing van de dosis. Nu maar hopen dat de verschijnselen snel weer wegzakken (want dat is niet altijd gelijk het geval).

Mijn spierslapte uitte zich óók nog in loodzware benen bij onze dagelijkse wandeling naar het dorp: soms had ik het gevoel door stroop te waden, vooral bij het bergop wandelen. Dus toch maar weer eens naar onze bevriende huisarts met vragen over het hart (eerste mogelijkheid bij de cardioloog: NOVEMBER: je moet hier geen hartaanval krijgen!). Dokter Bernard dacht niet dat er een urgent probleem was, en daar lijkt hij gelijk in te krijgen nu de schildklier een waarschijnlijker boosdoener blijkt te zijn.

Nog iets: op een dag kon ik ineens geen woord meer uitbrengen: ik wist wel wat ik wou zeggen tegen Peter, alleen kreeg ik de woorden niet voor elkaar! Behoorlijk beangstigend kan ik zeggen, en dus hup, opnieuw een afspraak met de neuroloog, eind deze week al. Het verschijnsel heeft zich gelukkig niet meer herhaald. Een kleine tia? Of toch een neurologisch fenomeen? We gaan het zien.

Verder slaap ik slecht, terwijl ik overdag juist af en toe wegdommel. Ik denk, dat de conclusie gerechtvaardigd is dat ik OUD word: allerlei dingen die vroeger heel vanzelfsprekend waren vergen nu planning en voorbereiding (zoals op tijd plassen vóór een medisch onderzoek, of een fles water mee in de auto, of bij het op reis gaan de medicijnkist voor de “vaste” pillen inpakken, en dergelijke. We willen in de tweede helft van het jaar wellicht naar Brazilië en/of naar Thailand, maar 13 uur vliegen is een beproeving als je twee keer per uur naar het toilet moet…

Mopperen we? Absoluut niet, we kennen heel wat mensen die er beroerder aan toe zijn of die er zelfs al niet meer zijn. En wij zijn ALLEBEI nog op de been, kunnen nog redelijk uit de voeten en hebben onze onafhankelijkheid nog. En zolang dat nog het geval is, proberen we er maar zo veel mogelijk van te genieten. Volgende maand naar Amsterdam! Yeah!

Barjac wordt intussen steeds leuker. Het zoeken naar een koophuis, waar we nog steeds mee doorgaan, richt zich meer en meer op de nabije omgeving van ons huidige (huur)huis, in plaats van op de Gers of de Dordogne of de Pyreneeën. De zomerdrukte en de periodieke hittegolven nemen we maar voor lief: er wonen gewoon te veel leuken mensen hier (zowel Fransen als import) om er weer weg te gaan. Nu alleen nog een comfortabele villa vinden….. 🙂