….was ik gister in het ziekenhuis La Timone in Marseille, waar de medische bobo’s spreekuur houden die belast zijn met het toezicht op mijn hersenen. Even een geheugen-opfrisser: 3 jaar geleden zag men op een MRI een zogenaamd “Schwannoom” of “Neurinoom”, een klein, doorgaans goedaardig tumortje op mijn gehoorzenuw, in de hersenschors. Sedertdien wordt de jaarlijkse groei daarvan bewaakt; mocht het meer dan normaal groeien, dan moet erin gesneden worden met een zogenaamd “gamma-knife”. Ook bewaken ze het eventueel ontstaan van vocht in de hersenen, medisch aangeduid als “Normale Druk Hydrocephalie” (NDH). Symptomen die ik al geruime tijd heb leken daarop te wijzen.
Gisteren hoorden we, dat de beelden van de MRI uit Maart j.l. NIET wijzen op een zichtbare NDH. Da’s dus zonder meer goed nieuws, voor nu. Maar het feit dat er DRIE jaar over wordt gedaan om tot die conclusie te komen is dat natuurlijk niet: drie jaar van meer dan matige zorgen over iets wat eigenlijk lijkt neer te komen op een voorbarige conclusie, waar je als leek eigenlijk alleen maar rampenscenario’s ziet (omdat de verschijnselen er óók niet om liegen: geheugenverlies, zeemansbenen, verslechterend gehoor en verlies van controle over sommige lichaamsfuncties) terwijl de UITEINDELIJKE conclusie nu lijkt te gaan worden dat alle verschijnselen ouderdomsverschijnselen zijn….
Blij dus met het voorlopig uitblijven van ingrepen zoals het plaatsen van slangetjes in de hersenen, maar boos op de opstapelende zwakke punten van de gezondheidszorg: artsentekort (en dus extreem lange wachttijden), communicatie-zwakte (wat je zelf niet aanvraagt, voorstelt of afdwingt verdwijnt weer in de vergetelheid), en vooral het soms behoorlijk ongegeneerde misbruik van tijd van patiënten (vertragingen, maar ook afspraken die 2 x 2,5 uur reizen vergen en waarin NIETS wordt gemeld dat niet óók via telefoon of mail zou kunnen), het stapelt allemaal op tot een bij mij snel afbrokkelend vertrouwen in de gezondheidszorg. Wat er dan weer toe leidt dat de motivatie om preventief dingen te laten onderzoeken tot een dieptepunt is gedaald.
En dat terwijl Peter (genezen van een cholesteatoom, daarna ook nog genezen van een kwaadaardige leukemie en vervolgens genezen van een hartaanval) juist een GROOT vertrouwen in de Franse artsen heeft. Wat bij mij vaak fout gaat, is bij hem altijd héél goed gegaan. Karma? Of heeft hij het gewoon meer verdiend….?
Het neurinoom wordt als het goed gaat begin 2026 weer onderzocht (MRI). Hopelijk krijgen we een van de artsen zover dat de radioloog wordt geïnstrueerd vooral op alles te letten wat mijn symptomen zou verklaren. Het wordt ongetwijfeld weer veel en vaak “wachten”. Gelukkig is geduld mijn sterkste kant…..
Ik blijf blij dat mijn kanker elk half jaar gecontroleerd wordt al moet ik daar 2x 2uur voor moet reizen en ik heb het volste vertrouwen in de gezondheidszorg in Frankrijk. Daarbij , het zijn ook gewoon mensen die ook niet alles weten maar toch hun best voor jou en mij doen.
Helemaal waar, en eens met het vertrouwen in de zorg hier. Maar dat geldt pas onder twee voorwaarden: 1. dat je eenmaal in het systeem zit van een specialist, en 2. dat je niet meer verhuist! In mijn geval is de (huidige) specialist niet erg duidelijk geweest, en is er bovendien veel geweest dat moest worden overgedragen van de ene regio naar de andere. Niet meer verhuizen, dan maar? Maar ik ben blij voor je dat er zo goed voor je gezorgd wordt. Dat hebben we ook bij Peter gezien. Vandaar mijn vraag: Karma? 🙂