Het was gisteren nog niet eens vrijdag de dertiende. Toch speelden zich de volgende serie rampzalige gebeurtenissen af: 1. Op weg naar de eerste afspraak van de dag wilde onze (electrische) auto niet starten: probleem met de hulp-accu; 2. Afspraak gecancelled om op de dépanneur te wachten, die na 2,5 uur kwam en de auto weer op gang hielp met de aanwijzing om de accu te laten vervangen. Omdat we een tweede auto moesten ophalen – juist bedoeld voor dit soort situaties – hadden we nog een rit van ruim 3 uur voor de boeg. Stressen dus; 3. De bezochte garage had de betreffende accu natuurlijk niet, zodat we naar onze dealer in Alès moesten (dwars door de spits); 4. Aldaar bleek de accu wonderbaarlijk gewoon weer te werken, maar toen werd – misschien mede door de stress van in het water vallende afspraken – Peter niet lekker. 5. Toen de auto weer reed was Peter nog altijd niet in orde, dus voor de zekerheid – want pijn op de borst en zo – even langs een eerste-hulp-post. 6. Daar werd gelijk een ambulance besteld, waarna Peter met gillende sirene naar Nîmes is gebracht. Geen nood: daar hebben ze het (begin van het) infarct (want dat bleek het te zijn) effectief kunnen behandelen. Wel een nachtje blijven dus, ter observatie.
Ik zit dus weer in Barjac (in plaats van in Rodez) en Peter, in Nîmes, komt nog bij van een coronarografie. De net aangkochte “reserve-auto” moet dus nog even wachten. Het gaat goed, maar je begrijpt dat de schrik er goed in zit. En nou moet vrijdag de dertiende nog beginnen!
Dat is niet zo mooi allemaal ;-( We duimen voor een voorspoedig herstel want dat is toch veel belangrijker dan een andere auto.
Knuffels uit Dorplein
Zoooo, da’s schrikken zeg! Nog een geluk dat jullie niet met lege accu ergens in de wildernis stonden. Hij heeft een taai gestel, dus hopelijk herstelt hij snel. Beterschap!