Ik ben geen zestien meer, maar vandaag – toevallig – precies vier-en-een-half keer zo oud. En dat is te merken ook: een slechte rug, zenuwpijnen in mijn been, loensende ogen, geen galblaas meer, geen schildklier meer, stukje nier weg, lekkende maagklep, gezwelletje op mijn gehoorzenuw, kortom te veel om op te noemen. En toch: ik lééf nog!
Toen ik écht zestien was, had ik nooit gedacht dat ik ooit de zestig zou halen. Nou blijkt ineens, dat ik een van de geluksvogels ben. Dat ik niet, zoals die honderden kinderen in Amerika, ten prooi ben gevallen aan een school-shooter. Dat ik niet, zoals zo veel van mijn vrienden, in de eerste Aids-golf tegen het virus van toen aangelopen ben. Dat ik niet, zoals mijn vader, zo lang verder gerookt heb tot zich een tumor in mijn longen kon nestelen. Dat ik niet, zoals duizenden mensen in Oekraïne en elders op de wereld, in een oorlog terecht ben gekomen. En dat ik ook niet tijdens de afgelopen twee jaar op een IC terecht ben gekomen met Covid.
Integendeel: mét die rug, dat been, die ogen en dat gezwelletje en zónder galblaas, schildklier en een stukje van de nier sta ik nog elke ochtend vrolijk op en geniet ik nog iedere dag van het leven zoals het is. Omdat dat leven in feite niet veel meer is dan het op zo aangename, nuttige en zinvolle manier doorbrengen van de tijd die verloopt tussen je geboorte en je dood. En hoewel dat ‘aangename’ meestal nog wel lukt, is het soms het ‘nuttige’ en ‘zinvolle’ waar het aan ontbreekt als je 4,5 x 16 wordt.
Maar zelfs hierin blijk ik een geluksvogel: nét toen ik me ‘nutteloos’ kon gaan voelen als gevolg van mijn pensionering, had mijn lieve vaste vent me een tijdje nodig om ‘eventjes’ een leukemietje te boven te komen. En nét toen dat gelukt was brak Corona uit en moesten we aan de bak om ons ‘veel te kleine’ woninkje op te knappen. En nét toen we daar weer mee klaar waren sloeg Poetins oorlog toe en hadden we het eventjes druk met het wel en wee van “onze Oekraïners”. En nu ook die weer wat tot rust gekomen lijken, ziet het er naar uit dat we zullen moeten gaan verhuizen!
Al met al heb ik een leven gehad waarover je een biografie zou moeten schrijven. Dat ben ik ook al een jaar of zeven aan het doen, maar er is een probleem: hij komt nooit áf! Misschien is dát wel “the story of my life”…..
Gefeliciteerd met je verjaardag, maak er samen een gezellige dag van.